Temat odpadów, ich wywozu i mających powstać składowisk powraca jak bumerang. Nikt nie chce mieć w swojej gminie śmieciowiska, a tym bardziej przyjmować cudzych brudów. Jednak walka trwa, a niejasności się piętrzą. Podczaskonwentu wójtów i burmistrzów w latowickim Wielgolesie burmistrz Mrozów wspierany milcząco przez kolegów starał się wyjaśnić całą sytuację. A jest ona wciąż mocno podejrzana...

Śmieci mielone

Od 2011 roku gospodarze gmin prowadzili rozmowy na temat powstania kompletnego RIPOKU na terenie powiatu mińskiego i na jego potrzeby. Natomiast biorąc pod uwagę, że tymczasowo miałaby powstać instalacja zastępcza, burmistrzowie i wójtowie zainteresowanych gmin brali pod uwagę wyłącznie Jakubów i firmę Eko San Bis. Zaś plan zagospodarowania przestrzennego dla gminy Mrozy zmieniany od 2013 roku, opiniowany przez burmistrza Jaszczuka i zatwierdzony w sierpniu 2015 r. przez marszałka województwa, nie dopuszcza zbudowania instalacji MBP ani tym bardziej składowiska odpadów na terenie gminy.
Mimo wszystko w projekcie WPGO, czyli wojewódzkiego planu gospodarki odpadami pojawił się zapis o planowanym składowisku w Mrozach. - Ktoś próbuje nas rozgrywać – mówi Jaszczuk – z Urzędu Marszałkowskiego wyciągane są stare pisma z 2012 r. m.in. pismo wójt Hanny Wocial złożone w imieniu gospodarzy kilku gmin, aby włączyć te gminy do rejonu warszawskiego w kontekście współpracy z firmą Eko San Bis. – Mieliśmy dobre intencje wszyscy razem, bo ze względu na to, że była jedyna instalacja w Ostrołęce - 120 km w obie strony, martwiliśmy się, jakie koszty będą ponosić mieszkańcy, więc staraliśmy się o instalację na terenie powiatu mińskiego – kontynuował Jaszczuk. Wtedy pismo to nie zostało uwzględnione, bo tylko 4 gminy – Sulejówek, Halinów, Dębe Wielkie i Siennica pozostały w regionie warszawskim, dziś pismo ma być dowodem na to, czego nikt już nie chce.
Nikt nie mówi o ankiecie do obecnej aktualizacji, która została złożona w maju ubiegłego roku i w której wyrażona została chęć pozostania w rejonie ostrołęcko-siedleckim. Dotyczy to również Dębego Wielkiego i Siennicy. Popatrzmy jeszcze raz na Wojewódzki Plan Gospodarki Odpadami. Wiemy o tym, że w rejonie wschodnim po zbudowaniu drugiej instalacji w Ostrołęce, po zbudowaniu nowej instalacji w Ostrowi Mazowieckiej, instalacji jest nadmiar. Nie ma potrzeby budowania następnych przez najbliższe 25 lat.
Warszawa natomiast ma wielki kłopot, bo ostatnie składowisko mają zamknąć za półtora roku. I teraz WPGO usiłuje dwa powiaty (bo i Garwolin) wrzucić do regionu, gdzie nie ma instalacji ani składowiska. Nie jest to na pewno działanie przypadkowe. A wystarczyłoby zmienić obszar, gdzie Warszawa ma wywozić swoje śmieci i wywozić je np. do Ostrołęki czy Ostrowi – sugeruje wójt Piechoski. Bo z rejonu wschodniego nie ma wystarczających ilości odpadów, by utrzymać powstałe nowoczesne instalacje przeróbki odpadów.
MPO ma duży problem, zwłaszcza że kupiło przecież działkę w Zielonce za 40 milionów zł, na której na takie wysypisko plan nie zezwala. Obecnie wystąpiło do miasta Zielonka o zmianę planu zagospodarowania – przypomniał burmistrz Ciszkowski. Na składowisko nie zezwala też plan zagospodarowania Halinowa, a to na terenie tej gminy miałaby znajdować się część drogi na wysypisko. Póki co wojewoda cofnął pozwolenie na budowę składowiska.
Co będzie dalej? Ani Halinów, ani Mrozy nie zamierzają się poddać. Każdy w tym temacie powinien indywidualnie trzymać rękę na pulsie, a szczególnie ci, którzy nie mają opracowanych szczegółowych planów zagospodarowania przestrzennego. Aktualizacja obecnego WPGO powinna zakończyć się do 30 czerwca, pod warunkiem, że zostanie opracowany Krajowy Plan Gospodarki Odpadami. Bo zanim Sejm zatwierdzi WPGO, musi on być zatwierdzony przez ministerstwo środowiska na bazie KPGO. Powstał nawet departament odpadów i opłat środowiskowych. Wpłynęło tam ponad 2000 protestów, a pracownicy są teraz na etapie ich grupowania.
Wychodzi na to, że bomba ekologiczna jeszcze nie wybuchnie, a trzeba trzymać rękę na śmieciowym pulsie. Byleby go nie przegadać w celu... ochrony urzędowych odpadów.

Numer: 7 (958) 2016   Autor: Paulina Bratkowska-Auch