Kończy się czterolecie urzędowania burmistrza Jakubowskiego, który już w ubiegłym roku zapowiedział, że ma ochotę na kolejną kadencję. Warto prześledzić losy jego kontrkandydatów z 2010 roku i spróbować wyważyć, który z nich ma dziś największe szanse, by odsunąć skompromitowanego burmistrza od władzy. Wiadomo także, że siłą samorządowo-polityczną, która chce i musi wesprzeć tę zmianę jest miński PiS, więc także od jego liderów zależeć będą losy naszego miasta.

Zakusy na burmistrza

W poprzednich wyborach głosowałem na Ślusarczyka – ucina pytania o kandydata na burmistrza szef mińskiego PiSu Daniel Milewski. Wielu uważa ten wybór za nadal aktualny, choć nieoczywisty. Ślusarczyk jest we władzach partii i – mimo pozbycia się go z komisji rewizyjnej – merytorycznym oponentem obecnego burmistrza. Jako były przewodniczący tej komisji ma wiedzę na najbardziej niebezpieczne dla Jakubowskiego tematy i więcej czasu, by te problemy dokładnie zbadać.
Nie wiadomo jednak, czy wystarczy mu ikry, by wszystko Jakubowskiemu wyciągnąć. Nie powinien go oszczędzać – głośno już krzyczą środowiska, którym zaszkodził obecny burmistrz. Poza Ślusarczykiem wśród liczących się kandydatów w roku 2010 byli jeszcze Góras i Gąsior. Pierwszy jest radnym miejskim znanym z mnogości trudnych interpelacji, a drugi stał się obecnie przeciwnikiem miejskiej władzy, pozywając ją do sądu za niesprawiedliwe finansowanie przedszkoli. Obaj są wyraziści, ale tylko w szczególnych problemach i – co trzeba jasno przyznać – za mało medialni.
Za największego eksperta wśród mińskich samorządowców uchodzi Leon Jurek. Już raz kandydował na burmistrza, ale w 2006 r. Zbigniew Grzesiak był nie do pokonania. Czy mógłby pokonać Jakubowskiego? Mógłby, ale tylko po szczególnej kampanii wyborczej, na którą Jurek z pewnością nie przystanie.
Ostatnio stało się jasne, że PiS mógłby poprzeć też radną Krystynę Milewską- Stasinowską. W poprzedniej kampanii wspierała Jakubowskiego, potem po serii wpadek burmistrza, stała się pierwszą rewidentką jego błędów. To dzięki niej wiemy o wielomilionowych pomyłkach w dokumentach budżetowych. Byłaby z pewnością pierwszą kobietą z tak wysokimi szansami na wygraną, ale nie wiadomo, czy się zdecyduje na ostrą walkę, pamiętając o upokorzeniach z czasów kontroli komisji rewizyjnej.
Prawdopodobnie nadal SM Przełom nie będzie miała swojego burmistrza, bo jej prezes pokazał przed czterema laty cechy diametralnie różne nawet od lokalnego męża stanu.
Na razie trudno orzec, w kim więc drzemie największa odwaga i wola walki, by pokonać dyspozyturę Jakubowskiego i uporządkować samorządowe bagno jakie urządziła nam mińska Platforma.
Na mieście – jak mówią tubylcy – wśród potencjalnych nazwisk wymienia się też Tomasza i Krzysztofa Płochockich. Nie jest też tajemnicą, że obaj współpracują z liderami mińskiego PiSu i z pewnością są traktowani jako poważni społeczni partnerzy i potencjalni kandydaci do samorządowych posad, w tym burmistrzowskiego fotela. Jednak głosowanie Tomasza Płochockiego w sprawie popiersia Kaczyńskiego przekreśliło jego szansę na aprobatę opozycji.
Dlatego jego start jest mało prawdopodobny. Poza tym radny Tomasz osiadł na dyrektorskim fotelu w oświacie, a wicestarosta Krzysztof raczej skłania się do powrotu w świat biznesu. Wydaje się zbyt uczciwym i – jak Leon Jurek – zbyt miękkim na walkę ze zgrają wilków. Choć ich szlachetne cechy są w mińskim samorządzie bardzo potrzebne po butnych rządach obecnej władzy.
A może wypłynie ktoś całkiem nowy? Ktoś, komu mińska władza zaszkodziła, kogo oszukała lub nie spełniła oczekiwań inwestycyjnych, społecznych, estetycznych i etycznych. Wielu mińszczan twierdzi, że trzeba nam prawego człowieka, który bez pardonu odsunie klikę od koryta… Krzysztof Płochocki już nie raz pokazał, że dzięki biznesowemu doświadczeniu ma dużą odwagę, więc wiele wskazuje na to, że to jemu ostatecznie przypadnie nominacja mińskiego PiS.

PS. Już wkrótce przeanalizujemy sytuację przedwyborczą w miastach i gminach powiatu.

Numer: 38 (885) 2014   Autor: Janko Fridayski