Podczas upałów każdy szuka ochłody nad wodą. Nie każdy mieszka nad Bałtykiem, jeziorem czy nawet stawem. Niestety atrakcyjne akweny są daleko, a oblegana niegdyś Marianka świeci pustkami i straszy... Mińszczanie mają tylko basen, fontanny i kurtyny wodne. Gdzie zatem szukają wytchnienia podczas wolnych chwil?

Chłodne pokusy

Marianka, to dzisiaj teren prywatny, chaszcze, zielsko, płot dookoła i pustka. Gdzieniegdzie z zielsk wyglądają pomosty, mostki i tak chętnie podziwiane kiedyś wodospady. Obecnie wszystko już bez wody i tylko większy prześwit wśród drzew przypomina, że niebo w tym miejscu przeglądało się w lustrze wodnym. Przykro patrzeć na tę ruinę, zarobku też nie ma. Zostały tylko wspomnienia... i ścieżka rowerowa, która prowadziła, szczególnie tu, rządnych atrakcji mińszczan. Teraz się tu nie zatrzymują, tylko zmierzają drogą na Siennicę, Seroczyn i zaglądają do Pogorzeli. Przyjeżdża tu nawet sporo ludzi i tylko szkoda, że gminni gospodarze nie potrafią piękniej tego miejsca zagospodarować lub skorzystać z dotacji europejskich. Co prawda były tu jeszcze niedawno zadaszenia, stawia się tutaj kosze na śmieci i nawet pamięta się, by je opróżnić. Brakuje jednak prawdziwej plaży, a wystarczyłoby parę wywrotek z piaskiem i wyrównanie terenu, by zrobić łatwiejsze zejście do stawów. – A szkoda, mówi stały bywalec Czarek. Jest tu bardzo czysta woda, a piękno przyrody oraz roślinność rezerwatu, to dodatkowe atuty tego miejsca, dodaje. Co prawda nie ma tu ratownika ale Czarek przyjeżdża aż z Mrozów. Dla tych widoków warto nadłożyć nawet 20 kilometrów. Bliżej ma Karczunek ale tam nie ma gdzie się schronić przed słońcem a i woda, z tego co słyszał, chyba niezbyt czysta. Jednak chyba należy do tych nielicznych wyjątków, bo całe rzesze ściągają do Kałuszyna i nie przeraża ich wcale cena (5zł. od osoby i 10 zł. Parking). – W sobotnie czy niedzielne upały może być tu nawet około 5 tysięcy plażowiczów – mówi ratownik Andrzej Piachecki, dyżurujący właśnie z Jakubem Banasiakiem. Biała flaga przyciąga jak magnes. Warte grzechu są plac zabaw i kąpielisko dla dzieci, piaszczysta plaża, przestrzeń, a czasami i karuzela dla dorosłych. Zadbano o sanitaria, kuszą zapiekanki i potrawy z grilla, a za lodami ustawiają się całkiem spore kolejki. Kto ma życzenie, tego kierunkowskazy (Śniardwy – 210 km., Balaton – 1000 km., Bajkał – 6540 km.) odsyłają humorystycznie w dalekie miejsca wypoczynku. Najbliżej jednak jest Augustówka. Też atrakcyjnie. Przyroda, ukwiecone łąki, konie na pastwisku i zalesione miejsca przyciągają całkiem sporą gromadę, nie tylko z Mińska Mazowieckiego czy okolic. Zaglądają tu, co mówią rejestracje, turyści z Warszawy, Pruszkowa, Węgrowa, Siedlec, Garwolina, Sokołowa, Otwocka, Lublina, Wołomina, a nawet Niemiec. Co prawda, nie ma ratownika ale zajazd z ciepłym posiłkiem i 5 zł. za parking potrafią skusić. Tylko nieliczni, najczęściej wędkarze, jak w mroziańskim parku Starosty, czy starsi, chociażby ci przy kałuszyńskiej fontannie zostają na miejscu. Całe wędrówki pieszych i wycieczki rowerowe, to stały obrazek tych miejsc. Trzeba przyznać, że okoliczni mieszkańcy mają wybór. Ostatecznie można pojechać bardziej na zachód od Mińska. Skręcamy od kołbielskiej szosy, mijamy Dobrzyniec i trafiamy nad Świder. W Gliniance, tuż pod mostem, zmagają się właśnie z rzeczką kajakarze. Wyjątkowe miejsca, urokliwe zakola rzeki, cisza i przyroda skusiły dziewczęta ze Stowarzyszenia Harcerstwa Katolickiego „Zawisza” z Federacji Skautingu Europejskiego. Harcerki z okolic Garwolina, Ola, Teresa, Małgosia, Martyna, Klaudia, Ilona, Milena i Karolina walczą z przeszkodami i kaskadami. Zmierzają do Mlądza. Czeka tam obiad i zasłużony wypoczynek. Zostawiają zagubioną plażę i nielicznych (najczęściej miejscowych) amatorów wodnych kąpieli. Mijają też sterty śmieci, które umościły się już na stałe nad brzegami jednej z najczystszych polskich rzek. Pozostaje wrócić do upalnego Mińska Mazowieckiego i napić się źródlanej wody... z pobliskiego supermarketu.

Numer: 32 (879) 2014   Autor: Teresa Romaszuk