Gmina Mińsk Mazowiecki zajęła ostatnie miejsce w klasyfikacji gimnazjalnej oświaty samorządowej. Uległa najlepszym o ponad 10 punktów, ale jeszcze większa przepaść edukacyjna jest między szkołami-prymusami a podmiejskimi gimnazjami, z których najsłabsze zdobyły mniej niż połowę procentowej puli punktowej. Co na to władze gminy, a konkretnie sekretarz Jolanta Damasiewicz, która z ramienia wójta zarządza gminną oświatą...

Na dnie wstydu

Gdyby nie było rankingu, to co można powiedzieć na temat szkół w gminie?
- Gmina Mińsk Mazowiecki ma swoją specyfikę. Trudno zlokalizować jedną, czy dwie szkoły, aby dzieci miały jakiś sensowny dojazd. Siatka oświatowa jest rozbudowana. Mamy jednak bardzo dobre budynki oświatowe, wyposażenie szkół jest na bardzo dobrym poziomie, więc tym się możemy pochwalić. Każda szkoła ma salę gimnastyczną i boisko. Uczniów nie brakuje, ale nie jest też tak, żeby ich przybywało. Nie widać w tym postępu, jest stabilizacja mimo, że młodzi ludzie osiedlają się w pobliżu miasta.

Czy coś zbulwersowało panią po objęciu stanowiska sekretarz gminy?
- To słowo nie pasuje zupełnie do zastanej rzeczywistości. Nie było takich emocji. W szkołach gminnych naprawdę dużo się dzieje, mamy aktywne dzieci i rodziców, pojawiła się opieka dentystyczna, jest wiele zajęć dodatkowych jak np. na basenie, a oprócz tego mamy czynne stołówki. Jest na czym pracować.

Szkoły gminne nie widnieją na wysokich pozycjach w rankingu gimnazjów. Niektóre są nawet na jego dnie, jak zresztą cała mińska gmina w klasyfikacji oświatowej samorządów...
- Chciałabym zaprotestować przeciwko stwierdzeniu, że nasze szkoły znajdują się na samym dnie. To prawda, że wyniki naszych gimnazjów lokują nas niestety na ostatnim miejscu w powiecie, ale niektóre szkoły wcale nie są ostatnie, co widać w tabeli

Wkrótce spotka się pani z dyrektorami szkół. Czy będziecie opracowywać jakieś strategie, by odbić się od dna. Co usłyszą dyrektorzy?
- Wyniki nie są dla nas satysfakcjonujące, to każdy widzi. Stać nas na więcej. Będę rozmawiała z dyrektorami na temat działań, jakie zamierzają przeprowadzić. Mieli na pewno czas, aby się przyjrzeć wynikom i pomyśleć, dlaczego są na takim poziomie, co zaniedbali, czego zabrakło. Porozmawiamy o tym, co należy zrobić, aby przy tej dostępnej bazie, która jest dobra, te wyniki poprawić.

Istnieje określenie Mińsk wiejski i Mińsk miejski. Uczniowie zamiast zostawać w szkołach w Mińsku wiejskim, kierują się do szkół Mińska miejskiego. Co zrobić, aby zatrzymać tych uczniów w szkołach im bliższych?
- Dyrektor Piotr Matzanke z Zespołu Szkół w Hucie Mińskiej, zaproponował realizację programu edukacyjnego LAUREAT. Ten program ma polegać na starannej opiece nad zdolnymi uczniami przez zapewnienie im dodatkowych godzin, podręczników i... motywacji. Wszystko po to, aby zostali w swoich szkołach. Mówimy tu o indywidualnej opiece. Musimy przekonać głównie uczniów zdolnych, bo oni podnoszą poziom, ale jesteśmy także po to, by pomóc też rozwijać się uczniom mniej zdolnym. Myślę, że
ten program ma szansę rozpowszechnić się w całej gminie. Oczywiście, wszystko za darmo.

Jak utrzymanie i rozwój szkół ma się w stosunku do subwencji? Wiadomo, że ona nie wystarcza i gmina musi dokładać do szkół ok. 5 milionów.
- Rocznie jest to w sumie kilkanaście milionów subwencji i dotacji od gminy. Nie uważamy natomiast, że jest to kwota niepotrzebna czy zmarnowana. Trzeba ją tylko racjonalnie
wykorzystać. Oczywiście, chcemy oszczędzać i dobrze wykorzystywać te pieniądze. Bardziej je ukierunkować, bo wszystkim po równo nie znaczy wcale efektywnie.

Czy karta nauczyciela przeszkadza sekretarzowi gminy?
- Poniekąd tak. Nauczycielom, którzy chcą coś zmienić – nawet bardzo. Ona była dobra w
latach 80. Powinno się ją zmodyfikować i dopasować do dzisiejszych czasów. Pomimo tego, musimy dążyć do zmian, aby polepszyć wyniki. To, że jest karta nauczyciela to nie znaczy, że nic nie można zrobić. Moim zdaniem nie można, a trzeba.

Numer: 29 (876) 2014   Autor: J. Zbigniew Piątkowski