Chcę się podzielić moimi uwagami dotyczącymi bezdomnych na mińskich dworcach. Większość (aby na pewno?) lokalnego społeczeństwa dojeżdża do pracy korzystając z autobusu lub pociągu. Wiadomo, iż istnieje czasami potrzeba poczekania na odpowiedni środek lokomocji w budynku dworca PKP lub PKS. Jednak konia z rzędem temu, kto wytrzyma atmosferę panującą w tych pomieszczeniach.

Smród dworcowy

Nie mam nic przeciwko przebywaniu tych panów oraz pani w poczekalni, ale ich zachowanie i sposób komunikowania się między sobą przyprawia mnie (czy tylko mnie?) nie tylko o ból głowy, ale także i torsje.

Pewnego wieczoru z dworca PKP smród wygnał mnie na poczekalnię PKS, gdzie ciemno i zimno, ale tam również podobna sytuacja. Pijani, wulgarni, głośni, śmierdzący (mocz i kał), a także palący papierosy bezdomni panoszą się w najlepsze.

Jestem astmatyczką i jestem wrażliwa na zapachy, przede wszystkim zaś na dym tytoniowy, więc nawet gdy siedzę na ławce tyłem od towarzystwa, czuję dym. Pewnego razu odważyłam się zwrócić uwagę, iż istnieje zakaz palenia w miejscach publicznych, jednak efekt był taki, że za chwilę znów odpalono papierosa.

Mam świadomość, iż ci ludzie nie mają się gdzie podziać, ale czy ja i inne osoby, które są zmuszone do tego, aby poczekać na połączenie komunikacyjne nie mają do tego miejsca prawa?

Jest jeszcze inna kwestia - czy PKP / PKS zobowiązuje tylko do wykupienia biletu, a bezpieczeństwo i komfort pasażera się już nie liczy? Kto odpowiada za taki stan rzeczy oraz do kogo się zwrócić w takiej sytuacji. Może Redakcja wie, a jak nie wie, to proszę niech się dowie.

Liczę także na to, iż może pasażerowie dowiedzą się jak w takich sytuacjach reagować i do kogo się zwrócić, bo na pewno nie do pań kasjerek.

Serdecznie pozdrawiam i jestem przekonana, iż jest to ciekawy i palący problem, a także temat.

Numer: 47 (842) 2013