Piotr Dorosz jest etnomuzykologiem, a ostatnio nawet dziennikarzem radiowym… Lubomin i Siodło to enklawy, gdzie spędzał dzieciństwo. Pomagał w gospodarstwie… był otoczony tamtym krajobrazem i tamtymi ludźmi. Wioski nie wyróżniały się kulturą ludową, ale tam właśnie mieszkały babcie Piotra, które śpiewały mu stare pieśni. Zapamiętał je i umieścił w najnowszej publikacji, czyli śpiewniku wschodnio-mazowieckim.

Śpiewnik Dorosza

Są tam nie tylko teksty, ale także ich zapisy nutowe, opisy, wiadomości o etnografii i muzyce tradycyjnej regionu oraz historia badań.
Fascynacje kulturą mazowieckiej wsi i muzyką połączyły studia etnomuzykologiczne. Wtedy właśnie poznał wschodnie Mazowsze, które od północy graniczy z  Kurpiami Białymi, na wschodzie z Podlasiem, na południu kończy się na Powiślu Maciejowickim, a zachodnią granicę stanowi Urzecze, czyli nadwiślański pas osadniczy ze słynnymi Olendrami na czele.
W swojej publikacji Dorosz uaktualnia nieco granice etnoregionu ustalone przez Oskara Kolberga, który nazywał je Mazowszem Leśnym. Korzysta jednak nie tylko z jego badań, a także regionalisty Józefa Swatonia z okolic Mińska Mazowieckiego oraz nagrań Instytutu Sztuki PAN. Wśród 50 melodii są pieśni obrzędowe, weselne, pogrzebowe, związane z pracami gospodarskimi czy cyklem rocznym. Tak więc autor starał się dokonać przekroju przez wszystkie aspekty życia wiejskiego, którym pieśń towarzyszyła.
No i zagadka – gdzie można taki śpiewnik kupić? Okazuje się, że tylko dostać, bo projekt sfinansował powiat miński z fundacją Magiczne Kąty, a dystrybucją zajmuje się… Gościniec Goździejewski.

Numer: 49/50 (1209/1210) 2020   Autor: (jaz)