Długowieczność jest przywilejem genów i zdrowego trybu życia. Długie życie we dwoje wymaga jeszcze empatii i umiejętności wybaczania. Szczególnie teraz, gdy w grę nie wchodzą zmysły kreujące nowe życie, a tylko szacunek i przywiązanie. Tak mówią złoci jubilaci z podmińskich osad i wsi, ale czy również tak myślą…

Zmysły nie prysły

Do sali konferencyjnej gminnego ratusza wójt Janusz Piechoski zaprosił 11 par świętujących w ubiegłym roku 50 lat pożycia małżeńskiego. Ze  sporym opóźnieniem, bo administracja prezydencka nie kwapi się z ich wydaniem. A może wskutek dobrobytu liczba medalistów tak radykalnie  wzrosła, że mennica nie nadąża z ich produkcją.
Żarty na bok, bo liczy się data ślubu cywilnego i tylko ona gwarantuje przyznanie medalu za długoletnie pożycie.
Niestety, upał i brak zdrowia spowodowały, że przybyło tylko siedem par jubilatów, licząc z państwem Makosami z Targówki, którzy akurat świętują 65 rocznicę ślubu, czyli żelazne gody.
Zabrakło również przedstawicielek mińskiego USC, więc ciężar oprawy uroczystości spoczął wyłącznie na wójcie Piechoskim i sekretarz gminy Jolancie Damasiewicz. Dali radę i wkrótce sześć gotowych do odznaczenia par otrzymało dowody półwiecznego pożycia z kwiatami włącznie.
A co ujawniła sonda? Dziewczęta w dniu zaślubin miały po 21-23 lata, ale z wyjątkiem 18-letniej Ewy, która wyszła za mąż za 22-letniego Szczepana Szubińskiego. Młode mężatki rodziły przeważnie dwoje i troje dzieci. Jedyną parą z czworgiem potomstwa, czyli zasługującą na naszą nagrodę  demograficzną są Henryka i Stanisław Padzikowie z Janowa.
W sumie sześć par dorobiło się tylko 17 dzieci, ale aż 39 wnucząt i twierdzą, że to nie jest ostatnie słowo ich potomków.
Jubilaci wiedli różne życie. Jedni dorabiali się w znoju, inni pracowali poza rolnictwem i często wyjeżdżali. Mimo tego potrafili przetrwać nie tylko w zdrowiu, ale też pogodzie ducha.

Numer: 26/27 (1134/1135) 2019   Autor: J. Zbigniew Piątkowski