Wybory to zaufanie i arytmetyka. Gdyby mińscy kandydaci do Sejmu znaleźli odrobinę więcej ufności, mielibyśmy dwoje posłów, a tak mamy jednego i to na stanowisku wiceministra. Czy to tak, jakbyśmy nie mieli wcale...

Z posłem - bez posła

Zabrakło naprawdę niewielu głosów (około 180), by PiS zdobył 6 miejsc w okręgu siedlecko-ostrolęckim, wpuszczając dzięki temu w poselskie ławy Teresę Wargocką. Nie udało się przez niespodziewanie dobry wynik Grzegorza Woźniaka z Garwolina i… lokalnego, też  partyjnego konkurenta Daniela Milewskiego, który uzbierał 7660 głosów głównie od swych rówieśników i w 40 procentach poza powiatem mińskim. Żal w sztabie Wargockiej może więc być uzasadniony, ale nie ma się czego wstydzić.
Bardziej niezadowolony powinien być Andrzej Kuć, któremu do sentorskiego mandatu zabrakło prawie 16 tysięcy krzyżyków. W powiecie mińskim uzyskał tylko 1200 głosów więcej od zwycięzcy – Henryka Górskiego spod Węgrowa. A co może na swoje 12.209 głosów powiedzieć Zbigniew Grzesiak, który w powiecie mińskim miał mniejsze poparcie od Ryszarda Smolarka?
Pytajmy dalej, bo warto. Warto wiedzieć, jak się czują znani kandydaci na posłów z poparciem… 88 czy 180 wyborców, gdy nieznana jedynka na liście Ruchu Palikota zdobywa tylko w naszym powiecie 1484 głosy, a w ogóle aż 8740. Komu je zabrał? Nie tylko SLD, bo poseł Mroczek też stracił ok. 10 tysięcy wyborców.

No i frekwencja, której zabrakło wszędzie, a najbardziej w gminach Dobre, Mrozy, Siennica i Jakubów. Jeszcze gorzej było  wokół Latowicza, który nie przekroczył 38 procent.
Co to oznacza? Ano to, że średnio co drugi z nas  nie powinien się wypowiadać ani o wygranych, ani tym bardziej współczuć przegranym. Ba, winien mieć na sumieniu tych, którym nie pomógł wygrać lub przynajmniej dzięki większemu poparciu uniknęli wstydu.
I na koniec najsmutniejsza prawda. Tak długo walczyliśmy o posła mińskiej ziemi, a gdy w końcu mieliśmy już parę, zawiedliśmy. Ciekawe tylko, kto bardziej – oni czy my?

Numer: 2011 42   Autor: Wasz Redaktor