W piątek, 7 października w mińskim pałacu odbył się dziesiąty finał konkursu recytatorskiego im. Michaliny Chełmońskiej-Szczepankowskiej. Liczba 71 uczniów, którzy zgłosili się do konkursu świadczyć może o popularności twórczość mińskiej poetki, której pamięć wciąż przywraca wnuk Piotr. To on na cześć babci przybrał sobie jej panieńskie nazwisko i wciąż wydaje na nowo jej nie tylko liryczne utwory. Na pewno po to, by je recytowano śpiewająco, a nie...

W manierze zaśpiewu

Tegoroczny konkurs przebiegał pod hasłem ocalania od zapomnienia. Udało się – do finałowej recytacji stanęło 71 uczniów z wielu szkół powiatu mińskiego, a konkursowe przesłuchania trwały ponad sześć godzin.
Jury z radną Wanda Rombel, bibliotekarką Karoliną Marcinkowską oraz dwoma Piotrami – wnukiem Szczepankowskim-Chełmońskim i aktorem Siwkiewiczem obradowało po każdej turze dość długo, by nikogo nie pominąć. Nie pominęli, ale też nie trzymali się regulaminu, przyznając na przykład po dwa drugie miejsca i kilka wyróżnień.
I tak w kategorii klas I-III zwyciężyła Anna Kurowska z mińskiej Szóstki, a za nią Maria Kąca z SP w Mrozach i Adrian Broda z SP w Siennicy.
Laureatem w kategorii starszych klas SP został Michał Pawlikowski z SP w Kałuszynie, drugie miejsce przypadło ex equo Marii Piątkowskiej z mińskiej Piątki i Marcie Obłozie z Dąbrówki, a trzecie – Aleksandrze Sobótce z SP w Dropiu.
Wśród gimnazjalistów najlepszym recytatorem okazał się Krzysztof Zajma z Wielgolasu, drugie miejsce przypadło Konradowi Czerwińskiemu z gim. w Cegłowie, a trzecie – Kacprowi Serwatce z gim. w Mrozach.
Natomiast z licealistów bezkonkurencyjna okazała się Alicja Bąk z Macierzanki, a z czworga recytatorów drugie miejsce zajęła Martyna Reperowicz z ZSE w Mińsku. Trzeciego miejsca jury nie przyznało, ale za to postanowiło wyróżnić Olgę Kamińską i Martę Redę z klas I-III, Łukasza Al-Darawsheka, Katarzynę Olko i Wiktorię Supryn z klas IV-VI oraz gimnazjalistów Mateusza Proczka i Milenę Stelmaszczyk. Natomiast wnuczek poetki ufundował specjalną nagrodę Magdalenie Nowakowskiej z gimnazjum w Sulejówku.
Uczestnicy regulaminowo recytowali dwa utwory – jeden autorstwa patronki konkursu, drugi wybranego poety. Jednak w regulaminie organizatorzy podkreślali, że mile widziane będą utwory miejscowych poetów, więc deklamowano również wiersze Stanisławy Gujskiej, Krzysztofa Szczypiorskiego i Zbigniewa Piątkowskiego.
Nadszedł wreszcie czas podsumowań uczuciowo-merytorycznych. – Szósty raz jestem jurorką Michalinum i widzę, że młodzież jest coraz dojrzalsza. Cieszę się, że swój czas przeznacza nie tylko na komputer, ale sięga po poezję, która uskrzydla i wzbogaca duchowo – chwaliła laureatów radna Rombel. Podobnego zdania był Piotr Siwkiewicz, który był przekonany, że najlepsi recytatorzy będą mieć łatwiejszy start w życiu, bo potrafią wyjść przed publiczność i powiedzieć coś wyraźnie, czyli przekonująco. Ale nie wszyscy. Aktor zwrócił uwagę na powtarzający się zaśpiew, szczególnie w rymowanych utworach Michaliny. Uczył także, że poezja nie ma nic wspólnego z tanią poetycznością. Rzeczywiście, liryka to konkretna gra znaczeń ujętych w środki stylistyczne (głównie w metafory), więc nadmierne emocje podczas deklamacji mogą je osłabić lub nawet zmienić sens wiersza. Co innego konkursy slamowe, czyli połączenie poezji i performance’u stawiające na pierwszym miejscu kontakt poety z ludźmi, którzy słuchają jego wierszy. Wtedy rolę jury pełni nie grono krytyków i literatów a publiczność, która ocenia na bieżąco zarówno treść jak i umiejętności oratorskie jej autora.
Jubileusz recytatorskich zmagań uczczono poczęstunkiem, kawałkami tortowej księgi z podobizną Michaliny i cytatem z wiersza, że trzeba wysoko myślami wzlatać, aby żyć dobrze na ziemi. A wnuk poetki zaprosił uczniów i nauczycieli do udziału w kolejnym Michalinum pod hasłem uśmiechu do... siebie.

Numer: 2011 42   Autor: J. Zbigniew Piątkowski