- Cóż może być piękniejszego nad człowieka rycerskiego? – pytali uczniowie, nauczyciele i goście obchodów 60-lecia dawnej Budowlanki, a od pięciu lat ZS-1 im. Kazimierza Wielkiego. Odpowiedź dają kolejne strofy hymnu szkoły, a szczególnie wersy (...), by od nowa ziemię naszą przebudować

Dworski budulec

Socrealistyczny kompleks budynków przy ul. Budowlanej jest dziś siedzibą trzech odrębnych placówek oświatowych: ZS-1, CKU i CKP. W 1949 roku, gdy zatwierdzono projekt budowy, obiekt przystosowano do podwójnej roli – szkoły i koszar (włącznie ze schronami). Dziś po modernizacji elewacja jubilatki nie jest już tak majestatyczna, ale za to ładniejsza. – Wygląda lepiej od 60-latki po liftingu – żartowali absolwenci, którzy w sobotę 15 października przyjechali z całej Polski na swój piąty zjazd.

Przez 60 lat szkoła nieustannie rozszerzała zakres kształcenia, ale dominacja kierunków budowlanych była wyraźna. Mimo krawcowych, kelnerów, licealistów, a nawet klasy o profilu wojskowym i medialnej promocji Królówki, wciąż Budowlanki się nie zapomina. Może to dzięki tysiącom absolwentów, których nie brakuje w okolicy w wyuczonej i całkiem odmiennej profesji, czego przykładem jest burmistrz Zbigniew Grzesiak, a także poeta Krzysztof Szczypiorski, malarz i pisarz Rajmund Giersz czy dyrektor i trener Mirosław Krusiewicz.
Tegoroczne obchody były skromniejsze od 55. rocznicy szkoły, bo przed pięciu laty ZS-1 przyjmował królewski patronat. Brak rycerzy na koniach wynagrodzono gościom niebanalną inscenizacją historii szkoły od jej budowy po aktualne kierunki kształcenia. Pomysł urozmaicenia obrazów na ekranie żywymi występami młodzieży wszystkim się spodobał, a tym bardziej, że część artystyczna przerwała powagę części oficjalnej. Ta – wbrew pozorom – nie była nudna, szczególnie za przyczyną mińszczan. Czesław Mroczek życzył szkole takiego poziomu, by trudno się było do niej dostać, a Zbigniew Grzesiak przypominał, że w zawodach budowlanych są prace, które trzeba wypalcować mimo komputerów i coraz lepszego sprzętu. Chciałby również, by w Budowlance uczono przede wszystkim budowania, bo przecież już cały Zachód odstępuje od idei ogólnego kształcenia kosztem przygotowania do konkretnych zawodów. By tak się nie stało, jubilatka przygotowała dyplomy dla właścicieli firm (m.in. Konstans, Remex, PBDiM, Tir-est), przyjmujących uczniów klas zawodowych na praktyki, staże i do pracy. Jak co roku Janusz Dróżdż przyznał stypendium najlepszym uczniom, na które tym razem zasłużyli: Irena Dobosz ze Stanisławowa, Radek Dębski z Cegłowa i Zbigniew Kowalik z Jakubowa. A na medale 60-lecia – władze miasta i powiatu, kuratorium, darczyńcy, byli dyrektorzy i każdy z absolwentów biorących udział w zjeździe.
Było ich prawie czterystu, więc Eugeniusz Perzowicz (organizator wszystkich pięciu zjazdów) uznał taką frekwencję za prawie klęskę urodzaju. Rzeczywiście – pełna aula, prawie komplet dyrektorów Budowlanki i zagłuszający gwar absolwentów to rzadki, ale typowy urok wszystkich zjazdów, gdy ograniczony czas plenarnego spotkania nie pozwala chętnym na długi występ. Nawet pierwszemu dyrektorowi liceum budowlanego - Zygmuntowi Szulcowi czy burmistrzowi Grzesiakowi, który był tam uczniem i nauczycielem zawodu.
Mówili więc o swoich szkolnych czasach na sali obrad oraz w wydanej z okazji zjazdu monografi, w której znajdziemy też wspomnienia Stefana Cieślowskiego, Mirosława Krusiewicza, Teresy Orłowskiej, Artura Woźniaka, Jana Jaraczewskiego, Krzysztofa Szczypiorskiego, Władysława Peranka i Rajmunda Giersza. Dominują treści poważne, nawet dostojne, ale są też uczniowskie żarty, a nawet wiersze i fraszki. Monografia nie jest zbyt gruba, więc aktywniejsi absolwenci przeczytali ją do zjazdowego balu, który – jak co 5 lat – był ukoronowaniem kontaktów towarzyskich i próbą asymilacji starej, walterowskiej szkoły z nową – królewską. I tylko gołąbek Picassa jest w tym kołowrotku dziejów niezmienny, choć już nie tak śnieżnobiały jak przed pół wiekiem.

Numer: 2005 43   Autor: J. Zbigniew Piątkowski