Społeczeństwo powiatów podstołecznych w sposób ciągły starało się pomagać ludności Warszawy zarówno w okresie okupacji, jak i Powstania Warszawskiego, a także w czasie odbudowy stolicy. W 67. rocznicę tamtych wydarzeń warto przypomnieć jak wyglądały te akcje

Wsparta stolica

W okresie okupacji Warszawa potrzebowała przede wszystkim żywności, bowiem głodowy, niemiecki system kartkowy nie dawał minimum zapotrzebowania. Stąd drogą tzw. szmuglu docierały do Warszawy tłuszcze, mięso i inne produkty żywnościowe. Przodowali w tym handlarze z Karczewia, skupując potajemnie żywiec u chłopów i przerabiając go na rąbankę i wędliny.
Po wybuchu powstania w sierpniu 1944 roku komenda mińskiego obwodu AK w celu pomocy militarnej skierowała dobrze uzbrojony oddział około 200 żołnierzy pod dowództwem por. „Kościeszy” Karola Chodkiewicza. Niestety, doszli tylko w okolice Otwocka, bo czerwonoarmiści zagrodzili im drogę. Trzeba było oddział rozczłonkować, a broń ukryć. Akcja ta spaliła na panewce.
We wrześniu 1944 roku w Mińsku powstał Powiatowy Komitet Pomocy Warszawie. Na jego czele stanął ksiądz Henryk Brodala, zaś wiceprezesemi zostali: aptekarz Seweryn Osetowski i dr Władysław Gucewicz, a sekretarzem Stanisława Puciatowa. Komitet apelował o składanie ofiar w postaci żywności, odzieży, obuwia i pieniędzy w punktach zbiórki w Mińsku, Kałuszynie i innnych gminach. Ze względu na trwające powstanie i ogólne zubożenie ludności pomoc ta była bardzo nikła.
Zaraz po tzw. wyzwoleniu Rząd Tymczasowy dekretem z 24 maja 1945 roku powołał Biuro Odbudowy Stolicy, które opracowało pierwszy plan odbudowy Warszawy, rzucając hasło – Cały naród buduje swoją stolicę. Przy realizacji tego hasła nie zabrakło obywateli miasta i powiatu Mińsk Mazowiecki.

Numer: 2011 34   Autor: (fz)