W 13. numerze naszego tygodnika napisaliśmy kilka zdań wspomnień o jednym z duchów przeszłości. Był nim przed 30 laty płk pilot Janusz Kowalski, siedlecki namiestnik Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego, a po zniesieniu stanu wojennego – wojewoda siedlecki do politycznej zmiany warty w 1989 roku. Okazało się, że pan Janusz mieszka i wypoczywa w podsiennickiej Drożdżówce, gdzie ma daczę. Pisze też wiersze...

Poeta z pilota

Były pilot okazał się poetą i tak do nas pisze: – Szanowny Panie Zbigniewie! Bardzo dziękuję za okazaną pamięć i miłe słowa. W myśl rozmowy telefonicznej przysłałem wiersze związane z Katastrofą Smoleńską. Na stare lata (chociaż to niemodne) zacząłem pisać wiersze. Między innymi dwa razy w radiu był czytany mój wiersz poświecony katastrofie w Mirosławcu. Dowództwo Sił Powietrznych wydało mi tom kilkudziesięciu wierszy, przeważnie lotnych (jeden jest napisany o 1PLM w Mińsku Mazowieckim). Nie dziwiąc się, jestem znany w lotnictwie nawet teraz (30 lat latania i nauki latania). Tak więc mimo że należę do przeszłości, jakoś sobie daje radę – Janusz Kowalski.
Spośród trzech przysłanych przez pana Janusza liryków wybraliśmy strofy o sercu lotnika, które niespodzianie spadło na ziemię

Gdzie jest twoje serce?
Rozrzuciłeś swe ciało po łąkach
pusta trumna ciężka metalami
co myślałeś spadający ptakiem
w środek ziemi razem z piorunami?
Grymas śmierci wszedł na twarz i duszę
całe życie nad tobą pod tobą
cienie bliskich coraz bliżej
widzisz matkę, weźmie ciebie ze sobą.
A ty jeszcze z tą ziemska nadzieją
rozpędzony błyskawicą z nieba
uderzając ciemną mocą w ziemię
będziesz ciszą Panie Boże przebacz.
Czy twój grób to złom ze stali?
czy kraterem gdzie ci pękło serce?
gdzie cię szukać mój rozdarty ptaku
wiec po życiu również w poniewierce?
Jesteś dalej w macierzankach, makach
będąc z nami w myślach i wspomnieniach
takim ludzkim kwiatem w kwiatach
i tym światłem migoczącym w cieniach
Całe życie to szukanie siebie
całe życie jesteśmy w rozterce
gdzie cię znaleźć by zapalić świeczkę

Numer: 2011 15