Siennicka szkoła wychowała setki tysięcy młodych ludzi, przez lata ucząc ich poszanowania dla historii i tradycji. Jej uczniowie walczyli o nauczanie w języku polskim podczas zaborów, brali czynny udział w walkach w I i II wojnie światowej, a także zmagali się z rzeczywistością Polski Ludowej. W 2011 roku siennicka szkoła kończy 145 lat i dalej zamierza wychowywać pokolenia

Mury tęsknoty

Wszystkich swoich wychowanków szkoła na pewno nie dałaby rady pomieścić. Jednak w piątek 4 marca nie odmówiła miejsca nikomu, kto przybył na połączone uroczystości 145-lecia szkoły, 10-lecia gimnazjum i święto patrona. Wśród licznie zgromadzonych gości znaleźli się: starosta Antoni Tarczyński, wójt gminy Grzegorz Zieliński, zastępca mazowieckiego kuratora oświaty – Mariusz Dobijański, prezes mińskiego oddziału ZNP – Stanisław Mejszutowicz, komendant siennickiej OSP – Leszek Dąbrowski, radny sejmiku wojewódzkiego – Leszek Celej, wizytator kuratorium oświaty – Danuta Wolnowska, a także byli dyrektorzy placówki, radni powiatowi i gminni, absolwenci, nauczyciele i pracownicy związani ze szkołą oraz dyrektorzy innych placówek oświatowych znajdujących się na terenie powiatu. Nie zabrakło również osób duchownych, w tym głównego celebranta uroczystej mszy świętej – ks. Jana Szubki oraz proboszcza parafii pw. Ofiarowania NMP – ks. Marka Kasprzaka, który wygłosił okolicznościowe kazanie.
Gości witała dyrektorka Małgorzata Podstawka, nauczyciele prowadzący uroczystość – Anna Jackowska i Jakub Maguza oraz uczniowie z IIc, którzy postanowili przybliżyć zebranym sylwetki swoich patronów. Na tę uroczystość redaktorzy szkolnej gazetki, która również może pochwalić długą historią, przygotowali niespodziankę. Hitem okolicznościowego numeru „Jutrzenki” był wywiad z Tadeuszem Gnoińskim – wnukiem patronów szkoły i kustoszem szkolnego muzeum. Na scenie zastępował go jeden z uczniów, a on sam zaś przyglądał się bacznie z widowni i czekał na głos.
– Siennicka szkoła wrosła w życie miasta, a jej dorobek jest nie do ocenienia – mówił Tadeusz Gnoiński rozpoczynając streszczenie obszernej historii placówki. Jej powstanie sienniczanie zawdzięczają rosyjskiemu zaborcy, który w 1866 roku w części budynku poklasztornego, pozostałego po kasacie zakonu reformatorów, rozpoczął Kursy Pedagogiczne dla Nauczycieli Ludowych. Szkoła miała pomóc w rusyfikacji lokalnego społeczeństwa, ale nie przyniosła spodziewanych efektów. Młodzież szkolna organizowała akcje samokształceniowe, prowadziła tajną biblioteczkę zakazanych książek, a nawet strajkowała.
W 1916 roku dyrektorem szkoły został obecny patron – Kazimierz Gnoiński, który kierował placówką przez 34 lata. Jego żona – Hipolita kierowała szkołą ćwiczeń, w której przyszli nauczyciele stawiali swoje pierwsze kroki pod okiem wychowawców. Oboje zostali patronami szkoły w 1957 roku.
Tradycją siennickiej szkoły jest zmiana pocztu sztandarowego podczas każdego święta patrona. Tak stało się i tym razem. Trzeci w historii szkoły sztandar, nawiązujący hasłem: „Jaki siew, taki plon” do pierwszego, który spłonął podczas II wojny światowej, uczniowie przekazali młodszym rocznikom. Tradycyjnie też tego dnia odwiedzili groby patronów, ale tym razem do lokalnej nekropolii wybrali się z byłym dyrektorem szkoły Stanisławem Czajką.
Tymczasem w szkole goście dzielili się swoimi wspomnieniami. A gdy już skończyli uczniowie uhonorowali kwiatami byłych dyrektorów placówki: Zbigniewa Banego, Mariana Kielaka, Ryszarda Łubkowskiego, Bolesława Pszonkę, Waldemara Wasilewskiego i Franciszka Witka. Bukiet otrzymała również absolwentka szkoły z 1950 roku – Marianna Górska.
– Sienniczanie mają tę charakterystyczną cechę, że gdzie by nie byli, to ciągnie ich w mury tej szkoły – mówił Jerzy Smoliński, prezes stowarzyszenia Absolwentów i Wychowanków Szkół Siennickich. Patrząc po liczbie stęsknionych za placówką gości, trudno nie przyznać mu racji.

Numer: 2011 11   Autor: Justyna Kowalczyk