Wszyscy chcemy lepszych szkół, ale nie wszyscy zdajemy sobie sprawę, ile to dobro kosztuje. Tym więcej, gdy oświata jest gorzej zorganizowana, a pieniądze marnotrawione. Nie tylko na nieużywane pomoce naukowe, ale też ogrzewanie pustych klas. Takie są w mińskich szkołach, ale na razie nikt nie wie, jak to zmienić. A może nie chce...

Debata chciejstw

Nie ma czasu ani miejsca na dywagacje o podwyższonych dietach radnych czy niewinności sądowej byłego burmistrza, gdyż oto jak bumerang wróciła do mińskiego samorządu drogocenna oświata. To nie przesada, ponieważ szkoły kosztują nas ponad 50 milionów rocznie, z czego ponad połowę (28 mln) dokładamy z podatków. Podstawówki i gimnazja kosztują nas ok. 33 miliony, co oznacza, że koszt rocznego kształcenia ucznia wynosi prawie 10 tysięcy zł. Takimi wynikami nie mogą się pochwalić nawet małe, wiejskie szkoły, a przecież im gęściej, tym taniej.
W Mińsku Mazowieckim jest inaczej, bo okazało się, że dwa miejskie gimnazja mają niedobór uczniów. W GM-3 kształci się 418 osób, a budynek swobodnie zmieści drugie tyle, natomiast w GM-1 mają... 144 uczniów i trzy wolne pracownie. Tymczasem Dąbrówka pracuje na dwie zmiany (do 18.15) mieszcząc ponad tysiąc dzieci. Gdy za rok przyjdą do podstawówek sześciolatki, Dwójka pęknie w szwach, a pozostałe SP dopełnią się do przyzwoitej normy. Po takiej analizie rodzą się podstawowe działania tj. przeniesienia gimnazjalistów z Kopernika na Siennicką, a na ich miejsce ulokowanie nadwyżki z Dąbrówki.
Nic z tego, to zbyt skomplikowana prostota, bo niezgodna z interesem silnych grup nacisku. Uległ im – jak można domniemać – burmistrz Jakubowski, który już na wstępie debaty oświatowej zapowiedział pozostawienie sieci szkół bez zmian. Prosił, by zaczekać na nowe prawo oświatowe, które pozwoli łatwiej tworzyć zespoły oświatowe.
W przewodniczącej Wandzie Rombel wciąż dominują przyzwyczajenia belferki, więc jęła odpytywać dyrektorów wszystkich podstawówek i gimnazjów. Od Iwony Dróżdż, która domagała się większego obwodu, by zapełnić puste klasy, do Mirosława Samociuka walczącego bez skrupułów o pozostawienie jego szkoły w czystości organizacyjnej, czyli bez dokładania dzieci z SP-2. I słusznie, bo jeśli już dociążać GM-3 to tylko gimnazjalistami z Andersa.
Równie emocjonalnie dyskutowała Krystyna Milewska-Stasinowska, której kierownik Kuligowski zaproponował przyjęcie dzieci z Dąbrówki. Ona więc proponuje, by Mirek dogadał się z Grześkiem i obaj odciążyli Sławka. Nie ma problemu, mogą nawet we trzech pójść na wódkę, ale nawet ona nie rozwiąże problemu.
Gdy inni dyrektorzy mający po 400-500 dzieci martwią się o ich poziom umysłowy, Domański nieśmiało daje do zrozumienia, że jeszcze rok wytrzyma. A co potem? Tego na razie nikt nie wie i nie potrafi przewidzieć. Nawet Tomasz Płochocki, który w oświacie widzi raczej jej ewaluację w świetle nowych programów nauczania. To prawda – ocena szkół jest tak samo ważna jak ich organizacja, ale braki w oświacie trzeba jak najszybciej zlikwidować.
Zadowolony z sytuacji jest szef mińskiego ZNP. Mejszutowicz chwalił ostrożność burmistrza, a dyrektorom zalecał wstrzemięźliwość w zatrudnianiu nowych nauczycieli, by przy ich zwalnianiu nie mieć do czynienia ze związkiem.
– Zmiany muszą być szybkie, bo GM-1 umiera – wzywał Grzegorz Cyran, radny i nauczyciel w Andersie. A przewodniczący Dariusz Kulma domagał się, by w kolejnych projektach magistratu były dokładne informacje o przyroście dzieci w poszczególnych obwodach szkolnych. Okazało się także, że dyrektor Ewa Szczerba nie życzy sobie zespołu szkół, a dyrektor Wyszogrodzki przyjąłby do GM-2 tylko klasy szóste i to na zasadach filialnych.
– Do końca lutego niczego nie musimy zmieniać, bo nie będzie żadnych likwidacji – podsumował pierwszą oświatową debatę burmistrz Jakubowski. Zobowiązał się do szukania rozwiązania problemu, ale złotego środka nie obiecywał. Szkoda, bo łatanie oświaty może się skończyć jej rozdarciem. Ciekawe, komu właśnie na tym zależy?

Numer: 2011 07   Autor: J. Zbigniew Piątkowski