Ruda z Chroślą to odwieczne konkurentki o wpływy we wschodniej części dębskiej gminy. Ruda ma szkołę, drużynę piłkarską (teraz Płomień Dębe Wielkie, by radni dali pieniądze), a Chrośla – wybudowany tutaj przed 13 laty kościół. To dzięki wspólnocie parafialnej Ruda z Chroślą są wręcz skazane na współpracę, a coroczne dożynki odbywają się na rudziańskim boisku, gdzie w tym roku ich hitem stało się...

Podlaskie wesele

Rozwój obu miejscowości, a szczególnie Chrośli położonej między linią kolejową (stacja Wrzosów), a trasą A-2 widać gołym okiem. Można nawet wygodnie tam dojechać, bo leżący kilka lat betonowym odłogiem odcinek przykrył wyborczym asfaltem poprzedni zarząd gminy. Wyborów jednak nie wygrał, zostawiając nowej władzy problem – nomen omen – wody, którą obiecywano mieszkańcom Chrośli, Rudy i Bykowizny. Radni ostatnio zrezygnowali z budowy wodociągu, czym jeszcze bardziej zaognili konflikt gminy ze wspólnotą.

Nie można wyjść za mąż i być panną, strasząc do tego świeżo poślubionego męża żądaniami, na które go nie stać, a w przypadku ich niespełnienia – separacją. Tak w kontekście dożynkowego wesela jawi się wodny problem chroślan i rudzian. Można nawet przypuszczać, że niektórym członkom wspólnoty wcale nie chodzi o wodociąg, a – mówiąc wprost – o eskalowanie niechęci do władz dębskiej gminy, w szczególności do wójt Hanny Wodnickiej. Jakby oponenci zapomnieli, że sprawa wodociągu i sali gimnastycznej przy rudzkiej szkole to zaniedbania sprzed co najmniej 10 lat. Takie konteksty dożynek nie wróżyły im niczego dobrego. A jednak stało się inaczej, choć trudno było uniknąć incydentów ze strony rozżalonych gospodarzy.
Chroślanie maszerowali na stadion z dożynkowym wieńcem i modlitwą. Podobnie Bykowizna i Ruda, a proboszcz Andrzej Kwiatkowski chwalił parafian za frekwencję.
W homilii wspomniał o trudzie rolników, którzy nie tylko żywili naród, ale byli wzorem wiary, tradycji i patriotyzmu. Krytykował też kryzys moralny Polaków, którym po 15 latach wolności politycznej potrzebne jest wyzwolenie wewnętrzne. Dlatego powinniśmy wybierać ludzi mających wartość i sumienie.
- Dzielmy się chlebem, jak niebem – przypomniał ksiądz, witając przybyłych na święto plonów starostę Czesława Mroczka i wójt Hannę Wodnicką. Przewodniczący rady gminy dołożył do powitań nieobecnego proboszcza z Dębego, obecnych radnych powiatu (panowie Świtkowski i Tkaczyk) oraz miejscowych artystów – Wrzosowian, którymi opiekuje się Celina Budziak, do niedawna mieszkanka Siedlec i znawczyni folkloru podlaskiego. Stąd się wzięło podlaskie wesele w mazowieckiej Rudzie. A publiczność aż piała z zachwytu, bo aktorzy to przecież jej dzieci, wnuczęta czy sąsiedzi, a do tego zdolni, bez tremy cechującej amatorów. Oklaskiwano więc weselników po każdej scenie, każdym wypitym kieliszku i tańcu. Szczególnie kończącym wesele walcu, do którego poproszono gości za pieniądze ofiarowane pannie młodej na becik.
Podobał się również występ Agnieszki Szragi (w roli majętnej, ale wiekowej wdowy) i ciotki z Ameryki, czyli Marii Stefaniak ze swojskimi prezentami dla młodych. Trochę mniej - kuplet o gminie, która „ci nie da”, oczywiście wody, a może jeszcze czegoś, co trudno było usłyszeć, bo wrzask gorących panien omal nie rozsadził mikrofonów. Gmina poskąpiła, ale dał za to proboszcz – na razie fundując lody twórcom dożynkowych wieńców.
Nie wszystkim podobała się idea kabaretowego wesela i do tego podlaskiego w mazowieckie święto plonów. Do tego z taką ilością werbalnego alkoholu i skutkami jego picia. Może trzeba było wystawić je przy innej okazji i tylko dla dorosłych? Zapewne tak, ale trudno nie docenić aktywności młodzieży, która woli i potrafi grać pijaństwo niż je z nudów praktykować. Takiej drugiej trupy kabaretowej nie ma w okolicy. Mało też tak zaangażowanych wspólnot, by zorganizować bez żadnej pomocy dożynkowy festyn. A kiedy ruszy dom niepełnosprawnych muzyków, może być jeszcze ciekawiej.

Numer: 2005 36   Autor: J. Zbigniew Piątkowski