Jak miał stać, tak stoi. Pomnik inwalidów wojennych w Mińsku Mazowieckim stał się faktem. A do tego zdominował mińskie obchody 91 rocznicy odzyskania niepodległości i to w wigilię narodowego święta. Wielu mińszczan jeszcze do dzisiaj nie może uwierzyć, że do do tego doszło, a pozostali nie rozumieją – jakim cudem

Sztorcówka pamięci

Patrioci z mińskiego Serbinowa i fani szeroko pojętej wojskowości mogą być dumni. Oto od 10 listopada ta zapomniana część miasta ma swój symbol. I to na tyle okazały, że z pewnością wielu przechodniów, a nawet przejeżdżających krajową Dwójką nie będzie mogło się oprzeć pokusie, by z bliska go nie zobaczyć, a nawet sfotografować. Żandarmeria, które oddała na obelisk skrawek swojej ziemi, na pewno nie będzie w tym akcie przeszkadzała, a parkując pod kasynem można skorzystać z jego gastronomii.
Być może społeczny komitet budowy pomnika wyczuł te powiązania, bo po wcześniejszych próbach umieszczenia trwałego symbolu cierpień weteranów na Starym Rynku lub placu Kilińskiego, lokalizacja przy żandarmerii nagle okazała się dla inwalidów strzałem w dziesiątkę.
I tak w wigilię Dnia Niepodległości wszyscy kreatorzy nowego miejsca kultu zgromadzili się w kaplicy garnizonowej na epitafijnym nabożeństwie, by po nim ze sztandarem i hasłem Bóg-Honor-Ojczyzna skutecznie zablokować przywojskowy chodnik. Nikt jednak nie narzekał, a policjanci skutecznie pilnowali, by zgromadzonym nie stała się krzywda od strony szosy, którą wciąż przejeżdża ok. tysiąca samochodów na godzinę.
Tymczasem gości witał prowadzący uroczystość Leszek Celej, a wśród przemawiających był poseł Czesław Mroczek, generał Marek Witczak i oczywiście szef komitetu budowy – Tadeusz Sztorc. Wszyscy chwalili czas i miejsce obchodów Święta Niepodległości, a poseł dodatkowo zwrócił uwagę, że – wbrew pozorom – wolność nie jest darem stałym i pewnym. Takie symbole nie pozwalają o tym fakcie zapomnieć.
I przypominały jak umialy. Najpierw przez odsłonięcie tablicy z napisem o hołdzie inwalidom w 90 rocznicę powstania ZIW RP. Dziesięć białoczerwonych szarf zrywali kolejno posłowie Mroczek i Wargocka, starosta Tarczyński, burmistrz Grzesiak gen. Witczak, pilot Cierniak oraz kombatanci - Wasilewski i Wocial. A gdy ks. Andrzej Molendowski poświęcił obelisk, wojsko odczytało apel i oddało hołd trzykrotną salwą honorową.
W kasynie na weteranów i ich gości czekały zastawione stoły, szampan oraz stos odznaczeń i dyplomów z podziękowaniami. Otrzymali je honorowi sponsorzy budowy pomnika, a przede wszystkim zasłużeni inwalidzi wojenni. Medale Nike przyznano staroście, burmistrzowi, płk Boguckiemu, radzie miejskiej Mińska, jej przewodniczącemu Leonowi Jurkowi, Wandzie Rombel, Leszkowi Celejowi, Sławomirowi Kuligowskiemu oraz płk. Trędowiczowi. Najcenniejszą – złotą odznakę ZIW otrzymał Józef Jedynak, srebrne - Sztorc, Wocial i Rosłaniec, a medal 90-lecia związku – Michał Wasilewski. Ku zdumieniu zebranych przypomniano nie tylko pogmatwaną historię związku inwalidów, ale także wpłaty na pomnik. Wielu dawało po 100 lub 50 złotych, a radna Rombel... 20 złotówek.
W cieniu obchodów znalazła się Joanna Nojszewska, aktualna szefowa miejskiego koła ZIW. By jednak oddać prawdę do końca, trzeba też przypomnieć, że to ona była pomysłodawczynią budowy pomnika. Już nawet wiedziała, skąd wziąć pieniądze, by go wybudować według projektu Andrzeja Sołtysiuka. Stało się inaczej, ale w ogóle dobrze, że się spełniło. Wcale to nie znaczy, że ustaną tarcia w mińskim kole weteranów.
Nowy pomnik przy Żandarmerii to także nowa jakość na Serbinowie. Jednak trudno się ludzić, że właśnie tam przeniosą się na stałe obchody Dnia Niepodległości. Nie po to burmistrz Grzesiak odtworzył bruk na części Starego Rynku., by emigrować na Serbinów, gdzie straszą baraki i ruiny dworku Andriollego.  Ciekawe tylko, dlaczego aż tak się spieszył z brukowaniem.

Numer: 2009 47   Autor: J. Zbigniew Piątkowski