Nigdy nie poprę publicznego radia ani też telewizji, które są zakałami wolnego rynku, a przez swe politykierstwo szkodzą całemu społeczeństwu. Nie poprę, dopóki się nie skomercjalizują i razem z prywatnymi stacjami wystąpią z wnioskiem o fundusz na programy misyjne. Nie przyklasnę też misji Kowalczyka, zwanego e-molem, choćby się zarzekał, że nie wziął ani grosza z zebranych funduszy na Dom Muzyki

Misje warchołów

W gospodarce rynkowej wszystkie podmioty winny być równe wobec prawa i konkurencji. To wciąż utopia, choć od wyzwolenia spod realnego socjalizmu wyrosło nam nowe pokolenie. Nowe i całkiem inne od nas, urodzonych w czasie radosnej paplaniny towarzysza Wiesława. Mieliśmy jednak szczęście – przed 20 laty nie byliśmy jeszcze za starzy na oswojenie komputerowej myszki i nie przestraszyliśmy się ataku obcego kapitału. W takich warunkach powstała większość stabilnych do dzisiaj firm, tak również rodziło się nasze Co słychać?, by – mimo ataków z różnych stron – przetrwać w coraz lepszej kondycji 14 lat. Napadali na nas pożal się Boże prawnicy, radni, belferki, konkurenci, policjanci, a nawet księża, namawiając z ambony do ignorowania tygodnika. A wierni (nam, a nie intrygantom) tym bardziej nas czytali. Podziękowałem byłemu proboszczowi starej parafii za tak okazałą promocję i wcale się nie zdziwił, że całkiem niechcący stał się naszym współpracownikiem, za co był opłacany sowitą tacą. Teraz na szczęście mamy oświeconych proboszczów, którzy nie muszą czynić żadnych podchodów, by znaleźć miejsce na naszych łamach.
Co innego Andrzej e-mol Kowalczyk. Ten już drugi raz próbuje obrazić dziennikarzy Co słychać? Kiedyś napadł nas za wymięte gacie, a teraz... Najpierw nie zaprosił na imprezę, a wręcz z niej wypędzał i straszył ochroniarzami, gdy zaś ukazuje się obiektywny tekst z krytyczną recenzją – stanowczo mu się sprzeciwia. W liście do redakcji ośmiela się wręcz twierdzić, że użyte w odpowiednim kontekście stwierdzenie naszych czytelników i autora artykułu oczerniają nie tylko jego, ale także artystów uczestniczących w tym diabelskim koncercie. To jakieś bzdury zwichrzonej psychiki.
Przeprosin więc nie będzie, a jeśli pan Kowalczyk sobie życzy spotkania w sądzie, to będzie je miał. Może wtedy do końca rozliczy się z każdej sprzedanej cegiełki na poronioną realizację Domu Muzyki.
Gdyby z każdej złotówki abonamentu miały się rozliczać publiczne media, już dawno ich kreatorzy oglądaliby świat zza kretek. Nie dość, że wszyscy przymykają oczy, to jeszcze chce się im protestować. A przecież teraz reguły będą jasne i wreszcie skończy się era misyjnych darmozjadów.
Miński MIM burmistrza Grzesiaka też spełnia od niemal 20 lat misję tuby samorządowej władzy. Ostatnio zmienił szatę na pełny kolor, ale w żaden sposób nie można się dowiedzieć, za ile jest drukowany. Po co takie rzeczy ujawniać niezależnej prasie, która – bądź co bądź – jest dla tego organu pewną konkurencją.
Swego czasu zaproponowałem współpracę, tj. zamieszczeń co tydzień wkładki z bieżącymi informacjami urzędu miasta w cenie niższej od kosztów wydawania MIM-a. Byłoby więc i taniej, i bez poślizgów czasowych. Nic z tego nie wyszło. Nawet Leon Jurek, obecny przewodniczący, który też krytykował tę prasową efemerydę, nie dał rady przerwać misyjnego procederu. A może nie chciał z powodu pojawiającego się jego nazwiska pod każdą uchwałą rady miasta. Nie chcę wyrokować, że wszystko publiczne jest złe i należy je zlikwidować. Ale skoro istnieje prywatne RMF z muzyką klasyczną, może też trwać państwowa, komercyjna Dwójka. Jeśli z kolei na rynku mogą się ukazywać prywatne tytuły lokalne, to każdy burmistrz czy wójt powinien je wspierać ogłoszeniami, a nie wydawać własny organ prasowy służący jego prywatnej chwale za pieniądze podatników. Bez autotuby zyska uznanie, a nawet autorytet u wyborców. Niektórym wyrzuty sumienia odbierają mowę, więc muszą dużo pisać. Niech i tak będzie, ale na własne konto i za własne pieniądze. Warchołów, pseudoartystów i niedouczonych pismaków u nas dostatek.

Numer: 2009 30   Autor: Wasz Redaktor