Wiosnę żegnamy, a rozpoczynające się wakacje witamy – jak zawsze – plenerowo i muzycznie. W niedzielę 22 czerwca nadsrebrzańscy melomani wysłuchali przed pałacem Dernałowiczów koncertu promenadowego w wykonaniu mińskiego Big Bandu

Trębacze w deszczu

Chłód, wiszące nad parkiem chmury i popadujący co chwila drobny deszcz budziło poważne obawy organizatorów o frekwencję.
rzeczywiście, w pierwszych minutach występu nie była ona imponująca, ale – jak rezolutnie zauważył ktoś z publiczności – kto chciał, trafił bez pudła przed pałac za rozbrzmiewającą muzyką.
Słuchacze, których zgodnie z proroctwem przybywało z każdą wytrąbioną frazą, nie wystraszyli się kapryśnej pogody – kaptury i parasole (nierzadko użyczane sąsiadom, którzy nie zaopatrzyli się w nic do ochrony) pozwoliły wytrwać i cieszyć się muzyką. Przypadki dezercji – całkowitej, czy tylko do pobliskiej kawiarni na piwko, soczek lub sałatkę – były doprawdy sporadyczne.
Schowani pod namiotem trębacze uraczyli publikę wiązanką hitów znanych z poprzednich koncertów. Wśród nich znalazła się m.in. odrobina ciepłej Portugalii, szczypta zadymionego i niespiesznego klimatu z dawnych klubów jazzowych oraz pogodne „Over the rainbow” – szkoda, że bez wokalu i w cokolwiek rozwlekłej aranżacji tak diametralnie różnej od tego, co pamiętamy choćby z końcówki filmu „Szukając siebie” lub „Joe Black”. Może dlatego tęcza mimo wszystko nie ukazała się nad sceną?
Co prawda tu i ówdzie dawały się słyszeć sarkania kryjących się pod kawiarnianym daszkiem malkontentów, że Band mógłby wreszcie przewietrzyć repertuar. Nawet jeśli mieliśmy wrażenie, że wszystko to jakby już gdzieś słyszeliśmy, wzrok przykuwała i z miejsc wstać nie pozwalała uroda i ekspresja frontmenki.
Mimo wzmożonych wysiłków Kindze Szaniawskiej tym razem nie udało się nakłonić pierwszych rzędów do aktywności, ale sezon letni dopiero w przedbiegach, więc pewnie jeszcze się rozkręcą.

Numer: 2009 27   Autor: (mk)