Urodził się 24 stycznia 1955 roku w Siennicy. Tutaj ukończył szkołę podstawową i technikum mechaniczne. Dyplom magistra zdobył w Wyższej Szkole Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach w 1979 roku, a następnie ukończył studia pedagogiczne w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Warszawie, w 2000 r. zaś - podyplomowe studium historii i wiedzy o społeczeństwie na Akademii Podlaskiej w Siedlcach. Tadeusz Gnoiński z dniem 1 września 2007 roku zwolnił stanowisko dyrektora Zespołu Szkół im. Zawiszy Czarnego w Żakowie, w gminie Siennica i po 28 latach pracy pedagogicznej odszedł na emeryturę

Śladami ojców

Tadeusz pochodził z rodziny nauczycielskiej. Jego rodzice, a także dziadkowie ze strony ojca byli nauczycielami. Dziadek Kazimierz od 1916 roku był dyrektorem seminarium nauczycielskiego oraz gimnazjum i liceum w Siennicy. Przewodniczył komitetowi budowy budynku seminarium (1923-1926), który z powodzeniem pełni funkcje oświatowe do dziś i jest najokazalszym obiektem architektonicznym w tej miejscowości. Podczas okupacji hitlerowskiej prowadził komplety tajnego nauczania w zakresie gimnazjum i liceum. Mury siennickiego seminarium opuściło wielu znakomitych wychowanków. Babcia Hipolita była nauczycielką i kierowniczką szkoły ćwiczeń przy seminarium nauczycielskim, a potem przy szkole podstawowej w Siennicy. Pracowała także jako nauczyciel języka polskiego i rosyjskiego oraz opiekun biblioteki. Publikowała w prasie oświatowej artykuły o tematyce pedagogicznej. Jest współautorką podręcznika przyrody i geografii oraz książki Nauczanie wierszy w klasie I. Ojciec Stanisław zdobył średnie wykształcenie u dziadka na tajnych kompletach. Za działalność AK-owską został wywieziony w głąb ZSRR koło Stalinogorska. Po powrocie do kraju ukończył w 1951 roku studia z filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę zawodową rozpoczął od współpracy z pismami literackimi i z Polskim Radiem. Publikował utwory literackie, artykuły pedagogiczne i polemiczne oraz zamieszczał w prasie recenzje nowo wydanych książek. Od 1957 roku związał się z liceum pedagogicznym w Siennicy. Był także pierwszym kustoszem Izby Pamięci Siennickich Szkół Pedagogicznych. Także mama Tadeusza, Leokadia z Kupczuków, była cenioną nauczycielką. W szkole podstawowej w Siennicy przepracowała 34 lata. Jakiś czas była współautorką czasopisma „Radio pomaga nauczycielom”.
Na tak bogatym rodzinnym doświadczeniu pedagogicznym wyrósł i wychował się Tadeusz Gnoiński. Nic dziwnego, że w pracę nauczycielską wszedł z wielką pasją. Już na starcie w 1979 roku został kierownikiem trzyletniej szkoły podstawowej w Dłużewie. Następnie 5 lat przepracował jako nauczyciel w szkole podstawowej w Żakowie, a później następne 5 lat jako jej dyrektor.
W latach 2001 i 2002 pełnił obowiązki dyrektora gimnazjum żakowskiego, a następnie przez 5 lat był tutaj dyrektorem zespołu szkół. Wspólnym sukcesem dyrektora, rady pedagogicznej, rady rodziców oraz samorządu lokalnego było doprowadzenie do wybudowania i przeprowadzenia szkoły w 1999 roku do nowego budynku. Pod kierownictwem Gnoińskiego szkoła rozwijała się w dobrym kierunku. Utworzone gimnazjum stało się nowym wyzwaniem. W 2003 roku szkoła otrzymała imię, a w 2005 r. sztandar. W zakresie pedagogicznym osiągała coraz lepsze wyniki dydaktyczne. Uczniowie zaczęli startować i zdobywać sukcesy w konkursach przedmiotowych i rozgrywkach sportowych. Utworzyła się przyjazna atmosfera pomiędzy dyrekcją, nauczycielami, rodzicami i uczniami. Rozbudowane zostały aspiracje życiowe uczniów i rodziców. Ostatnie lata to dla szkoły żakowskiej pasmo sukcesów i rozwoju. Wizją byłego już (niestety) dyrektora Tadeusza było zbudowanie nowoczesnej szkoły wiejskiej. Za pracę zawodową dyrektor otrzymywał uznanie i nagrody, między innymi od kuratora oświaty w Siedlcach, inspektora oświaty w Mińsku Mazowieckim i wójta gminy Siennica.
Poza pracą zawodową Tadeusz Gnoiński angażował się także w pracę społeczną na rzecz społeczności gminnej. Od wielu lat przewodniczy KRPA i przeciwstawianiu się narkomanii. Jest wzorem dyrektora, pedagoga i społecznika. Z pewnością emerytura przyniesie Tadeuszowi nowe pożyteczne wyzwania dla polskiej oświaty i kultury.

Numer: 2007 39   Autor: Franciszek Zwierzyński