Rzadko Mińsk Mazowiecki gości na lamach ogólnopolskiej prasy i ekranach telewizorów, ale szczęścia medialne (podobnie jak nieszczęścia) lubią chodzić parami. Trudno posądzać burmistrza Grzesiaka o aż taką wszechmoc, ale też trudno nie docenić jego starań w promocji miasta. Czyżby to wróżyło start w posły...?

Omni(im)potenci

Ciekawe, ile jeszcze trzeba świąt ludowych, by szef mińskiego PSL przestał narzekać na brak parlamentarzystów z mińskiej ziemi. Posłem lub senatorem może być każdy, ale na pewno musi to być swojak (vide: Gorące tataraki, s. 7). Czy do jesieni wzrośnie mińszczanom wyborcza potencja? Jeden z biznesmenów dał na mszę, by wreszcie tak się stało, a inny zamierza wezwać na dywanik wszystkich kandydatów i urządzić im konklawe. Nie wyjdą, póki nie wybiorą jednego, który będzie w stanie zebrać wystarczająco dużo głosów od naszego elektoratu. Słowem – teraz musimy mieć posła i basta.

Wspomniany na początku burmistrz Grzesiak ma powody do zadowolenia. Już w rok przed końcem czwartej kadencji zbiera owoce szerokich kontaktów z organizacjami samorządów i armią. Ukoronowaniem tych starań będzie zapewne lotnisko cywilne w Janowie (na razie zero informacji), ale nie można przeceniać konferencji wójtów, burmistrzów, prezydentów i starostów z całej Polski (vide: Szczyt samorządów, s. 11) i artykułu z okładką we „Wspólnocie”. O ile podczas spotkania w GM-3 Grzesiak tylko przywitał swoje koleżanki i kolegów (rzadko kto może się pochwalić dorobkiem 4 kadencji na samorządowym stołku), o tyle okładka i artykuł w dwutygodniku to prawie panegiryk, ale dość ciekawy. I właśnie dlatego co celniejsze myśli mińskiego burmistrza z obiektywizującymi całość komentarzami prezentujemy na piątej stronie pt. „Pagórki archanioła”. Pagórki wzięły się z aktualnej pozycji Grzesiaka (stamtąd lepiej widać), a archanioł to bezpośredni wpływ jego wyborców z anielską wprost wyrozumiałością. Można sobie już dzisiaj wyobrazić przyszłoroczną batalię wyborczą z udziałem (lub bez udziału) Zbigniewa Grzesiaka, ale na razie nie widać żadnego silnego kontrkandydata. Młodzi, a tacy ordynacyjni impotenci...
Mińsk Mazowiecki wojskiem stoi, więc powinniśmy być wdzięczni losowi za przydział aż dwóch jednostek. Stara się młoda żandarmeria (drzwi otwarte, a niedługo sztandar i gala z biskupem polowym), ale tegorocznym przebojem będzie piątkowe odsłonięcie pomnika lotników z udziałem dwóch purpuratów oraz sobotni piknik na lotnisku, czyli pełna integracja cywilów z wojskiem. Gwoździem imprezy będzie pokaz pilotażu przez kpt. Witolda Sokoła (na zdjęciu), który spędził w powietrzu tysiąc godzin w tym 400 na MIGu-29. Na pewno i tym razem mińszczanie nie zawiodą, oby tylko nie ziębiło i nie lało.
A ciepły deszcz potrzebny jest rolnikom. Powinni być nim nagrodzeni chociażby za tak liczne (93-procentowe) wypełnienie wniosków o dopłaty obszarowe. Kazimierz Nalewka życzył im jeszcze większych pieniędzy z Unii, a Stanisław Zyśk nazwał kapitalistami, których gnębiła omnipotencja PRL-u. Teraz, gdy produktów rolniczych jest w bród (za rosyjską ropę nie płacimy już żywnością), gnębią rolników nieopłacalne ceny zbytu (vide s. 3). Co więc zrobić, gdy nic się nie kalkuluje ani hodować, ani uprawiać, a w mieście czyha bezrobocie? Można wszystko, byleby nie wpaść w totalne lenistwo i nie przejadać z emeryturą pieniędzy z dopłat.
Daleki jestem od przepowiadania sceny z „Awansu” Redlińskiego, który pokazał do czego może doprowadzić konsumpcyjna cywilizacja, ale coś jest w postawie Zakały, który chciał żyć po staremu. Może to lenistwo, strach przed grzechem albo też atawistyczna wiara w życiodajną moc natury... Dlatego już teraz namawiam wiejskie gospodynie do tworzenia zespołów folklorystycznych, które zaprosimy w przyszłym roku na festiwal wszelakiej ludowości. Ważne, żeby każdy robił swoje, bo strojenie się w cudze piórka grozi powszechną impotencją myśli i czynów.

Numer: 2005 21   Autor: J. Zbigniew Piątkowski