W ubiegłym tygodniu uczestnicy warsztatów teatralnych uczyli się w pałacu, jak budować teatr. Okazało się, że może być to niezwykłą przyjemnością dla nich samych

Scena wyobraźni

Nauczyciele okolicznych szkół otrzymali wiele wskazówek reżyserskich, uczyli się budować grupę teatralną, a przy okazji przypomnieli sobie szereg zapomnianych z dzieciństwa zabaw. W arkana sztuk teatralnych wprowadzali pasjonatów reżyser teatralny i założycielka teatru formy PARRA z Ustrzyk Dolnych, Grażyna Kazanowska-Chrapko oraz reżyser Jan Olszewski, prowadzący Zespół Teatralny 28 DH. im. Czesława Miłosza z Wołynia.

Już na wstępie niezwykle inspirującą, aktywizującą mimikę, ruch i głos, stała się humorystyczna logopedycznie rozgrzewka z Kaczorem Donaldem. Śmiechu było co niemiara podczas pomrukiwań, ostentacyjnego ziewania, hałaśliwego śmiania czy płakania, a takim właśnie rozgrzewającym zabawom kursantki oddawały się bez reszty. Każdy mógł usłyszeć na swój temat wiele ciepłych słów, a wspólnie wyśpiewana i wytańczona Kasienieczka wprowadziła nastroje akceptacji i przyjaźni. Odgrywanie kiełkującego ziarenka drzewa, dźwiganie kamieni, wykluwanie się ptaka ze skorupy lub zabawy na trzepaku, to tylko nieliczne próby pantomimiczne, jakim trzeba było sprostać. Wszystko przeżywane głęboko w sobie, powoli i z sercem, bo - jak mówiła animatorka spotkania - scena ma czas i jest osobnym, niepowtarzalnym doświadczeniem dla każdego z nas. Podczas zajęć wiele czasu poświęcono właściwej dykcji, wyrabianiu siły głosu i pracy nad poprawną artykulacją. Były więc pułapki typu: suchą szosą Sasza szedł, chrząszcz chrząszczyka żując gruszkę, szczypczykami szczypał w nóżkę… Ale czegóż nie robi się dla teatru. Myślenie obrazami, tworzenie określonej, niejednokrotnie groteskowej dramaturgii wierszy, odkrywanie wyobraźni i tworzenie dla dziecka pełnego akceptacji środowiska, to nie lada wyzwanie, ale zdaniem autorów spotkania, ludzie już wielcy są za to, że im się coś chce.

Numer: 2005 08