W czasie wakacji radni zmienili w Mińsku Mazowieckim nazwę ul. Zygmunta Berlinga na ul. Uroczą, a w Warszawie pomnik Berlinga stoi jak stał. Wcześniej zdekomunizowano ulicę Armii Ludowej, Adama Rapackiego i Rodziny Nalazków na Jana Pawła II, Janka Paruzela i Szkolną, a gen. Popławskiego na Powstańców Warszawy. Czy rzeczywiście nie ma już nad Srebrną żadnych nazw z trefnymi patronami...

Rokiccy zapomniani

Szukając na planie Mińska ulicy do niedawna noszącej imię oficera Armii Czerwonej dowodzącego krwawą pacyfikacją powstania poznańskiego w czerwcu 1956 roku, dostrzegłem krzyżującą się z nią ulicę Braci Rokickich i zainteresowałem się, kim byli i czy też znajdują się w sporządzonym w IPN wykazie nazw ulic przewidzianych do dekomunizującej wymiany?

Otóż nie ma ich w tym wykazie. A kim byli? Poszukiwania rozpocząłem od magistratu. Niestety, Urząd Miasta Mińsk Mazowiecki nie posiada w swej bazie uchwały tej ulicy ani jej uzasadnienia. Dane dotyczące historii miasta możliwe są do uzyskania w Muzeum Ziemi Mińskiej oraz u Towarzystwa Przyjaciół Mińska Mazowieckiego…

I tu druga wtopa, bo MZM też nie ma jakichkolwiek dokumentów identyfikujących braci Rokickich. Dedykowanie im jednej z ulic w Mińsku w czasach PRL wskazuje na ich komunistyczne pochodzenie. O strukturze PPR na wschód od Warszawy traktują publikacje mające w tytule Warszawa – Prawa Podmiejska, m.in. taki artykuł ukazał się niegdyś w Roczniku Mazowieckim. Życzę owocnych poszukiwań – wymądrzał się dyrektor Celej.

Dopiero Towarzystwo Przyjaciół Mińska Mazowieckiego wiedziało dokładnie, że bracia Rokiccy to dwaj komuniści z Mińska Mazowieckiego związani z KPP. Byli synami Piotra i Katarzyny z Woźniców i szewcami z zawodu.

Stanisław – Suchy ur. 30.03.1908 r. w 1925 r. wstąpił do KZMP, a w 1928 r. do KPP. Podczas kampanii do Sejmu w 1928 r. przemawiał na rynku w Mińsku. Był wielokrotnie aresztowany i osadzany w więzieniu. Był organizatorem wielu strajków w 1936 r. i sekretarzem dzielnicowym KPP w Mińsku. Jednocześnie wszedł w skład Komitetu Okręgowego PPR oraz grupy wypadowej GL. Zginął lub zmarł 27 sierpnia 1943 r. i pochowany w niewiadomym miejscu.

Marian Rokicki był 6 lat młodszy. Był również członkiem Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. W grudniu 1936 r. rusza jako jeden z pierwszych mińskich komunistów do Hiszpanii, by brać udział w wojnie domowej po stronie lewackich Brygad Międzynarodowych. Nie dotarł tam jednak, gdyż został zawrócony z Pragi czeskiej. Następnie został aresztowany na granicy w Cieszynie i osadzony w więzieniu mokotowskim przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. Zmarł w Białymstoku 6 stycznia 1940 r.

Od redaktora – Tutaj aż prosi się pytanie, czy IPN rzeczywiście uznał, że przedwojenni komuniści byli godniejsi od powojennych, czy po prostu Rokickim psim swędem udało się uniknął weryfikacji. Co na to historycy i mieszkańcy ulicy Braci Rokickich...

Numer: 40 (1044) 2017