W piątek 23 listopada miński pałac Dernałowiczów znowu oparł się oblężeniu śpiewających nauczycieli i ich fanów, którzy nie bacząc na wielką dziurę pod fontannę, parkowali swe auta, gdzie się tylko dało. W sali więc było ciasno i duszno, ale radośnie. I tak przez prawie dwie godziny, bo tyle trzeba było czasu dyrektorowi Płochockiemu, prowadzącej Małgorzacie Sulewskiej i siedmiu zespołom wokalnym z rożnych szkół powiatu mińskiego

Ansamble wcielone

Przez siedem lat impreza nazywała się powiatowym przeglądem piosenki dla nauczycieli organizowanym od początku przez dyrekcję i pracowników Mechanika. Zawsze pod patronatem honorowym mińskiego starosty, a medialnym – naszego wydawnictwa MEDIAL Piątkowski, które od miesiąca jest także medium telewizyjnym.

W tym roku, jak w sześciu poprzednich, przede wszystkim nie zawiodła publiczność. Widok wypełnionej po brzegi sali teatralnej uskrzydlał organizatorów i uczestników przeglądu. Utwierdził też w przekonaniu, że ta doroczna impreza ma swoich stałych wielbicieli, bawi i zachęca do zabawy, zatem ma sens i na wiele lat wpisała się w kalendarz imprez powiatowych.

Niestety, tuż po długiej i wyczerpującej (nie tylko merytorycznie) mowie dyrektora, prowadząca od razu zbiła go z pantałyku. Niby po przyjacielsku, ale nie na żarty zarzuciła organizatorom, że tkwią wciąż w błędzie rzeczowym i stylistycznym, nazywając imprezę przeglądem piosenki dla nauczycieli, bo winna brzmieć – nauczycielski przegląd piosenki. I tak będzie, ale dopiero za rok. Niekoniecznie na pewno, bo w tym błędzie – jak dowodził Płochocki – tkwi jedna z sił przeglądu.

I tak by się długo przekomarzali, gdyby nie czas. To dzięki niemu goście z burmistrzem, wicestarostą, naczelniczką oświaty i prezesem ZNP, dyrektorami nie tylko artystycznie czynnych szkół mogli wreszcie obejrzeć belfrowskie prezentacje.

Nie sposób opisać, co się działo na scenie, a jeszcze trudniej spenetrować kuluary. Uczestnicy witali się tam jak starzy przyjaciele, pomagali sobie we wkładaniu kostiumów, wspierali drobnymi rekwizytami, za sceną najgłośniej bili brawo występującym rywalom, bo ważniejsze jest podnoszenie poziomu własnych występów od krytykowania popisów innych grup.

Przy okazji potwierdziła się nieograniczona inwencja śpiewających aktorów, którzy występowali we własnoręcznie uszytych strojach, sami przygotowywali rekwizyty, oryginalną choreografię i układali teksty.

Pierwszy w przeglądzie wzięły udział panie z Dobrego. Nie chciały zdradzić nazwisk, ale kto by nie rozpoznał pierwszych głosów dobrzańskiego zespołu szkół.

Na pierwszy ogień poszło zaś Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego, czyli CeKaziu, tworząc na scenie oazę bezdomnych dekadentów. Do wymarszu na Ignaców szykuje się SOSzW, ale artyści ośrodka wcale o tym wysiedleniu nie wspomnieli.

Okuniewianki z tekściarką Katarzyną Noszczak, Zofią Kruszewską, Urszula Woźnicą, Małgorzata Biernacką. Małgorzatą Dubińską, Kamilą Rudowską i siostrą Barbarą Smorul były znowu wyraziste, rozśpiewane i adekwatne do sytuacji oświaty. Tym razem jednak pozytywnie, chwaląc szkolę i posłannictwo nauczycieli na melodię miłosnego psalmu Rubika.

Dwie ekonomistki dały sobie radę nie tylko z trudnymi melodiami, ale też z atakującymi je przebierańcami, a Siennicy nie trzeba było namawiać do opuszczenia sceny. Opierał się tylko jej gitarzysta Jakub M.

A co pokazali gospodarze? Tym razem harcerzy na biwaku, którzy bawili siebie i publikę odkurzonymi szlagierami z czasów PRL-u.

Ci, którzy nie znaleźli czasu, by się z belframi zabawić, niech żałują. Albo nie, mogą się cieszyć, bo obejrzą reportaż filmowy, a właściwie retransmisję występów w naszej Co słychać TV. Jeśli komuś będzie za mało ekranowej jakości, może taki film sobie kupić. I pamiętać, że za rok będzie to już ósmy... przegląd piosenki nauczycieli lub nauczycielski przegląd piosenki. Obojętne, ale na pewno bez ruskiego ‘dla’. Za to z rzeszą sponsorów jak Elitmat, Vidom, ZNP, SJO czy Libdar, którzy zapewnili nagrody i poczęstunek artystom oraz ich fanom.

Numer: 2012 48   Autor: J. Zbigniew Piątkowski